1.
'Waar wilt u naartoe?' 'Het schaduwbos, alstublieft', ik probeer te ontspannen en leun naar achteren in de donkere zitting. Ik kijk naar buiten naar het witte slot. Zo noemde mijn oma het altijd. Het was een vrijstaande witte villa op een heuvel. Het was een mooi groot huis met torens, het leek altijd wel een kasteel. Het allerleukste aan het witte slot waren altijd de tuinen, mijn oma teelde haar eigen groente. Ik rende er altijd doorheen ter irritatie van mijn oma, maar ik voelde me dan altijd zo vrij, vrij als een vogel. Ik was opgegroeid met rijkdom. Mijn opa was op vijftigjarige leeftijd overleden, hij was onderdirecteur bij een postbedrijf. Ondanks zijn overlijden had mijn oma het altijd goed voor elkaar, ze was een sterke vrouw. Ik vraag me nog altijd af waar ze het geld vandaan haalde, ze praatte altijd over een fonds, maar meer dan dat wilde ze niet kwijt.
De afgelopen periode was een grote ophoping van emoties geweest. Het begon allemaal goed in het witte slot. Oma had hard gewerkt in de tuinen en alles kwam tot bloei in het begin van de lente. Het was een mooi gezicht, totdat oma ziek werd. Ik deed mijn best de tuinen te verzorgen, maar ik kon niet aan haar tippen. Het ging allemaal zo snel, van de ene op de andere dag kon ze niet meer uit haar bed. Ze had een sterke wilskracht en was altijd stront eigenwijs, maar ze kon niet meer, ze was op. 21 juni, de laatste dag van de lente hebben we haar begraven. Ik heb nog nooit zoveel bloemen bij elkaar gezien, ze was een geliefde vrouw. De ceremonie was prachtig. Ik heb haar haar laatste eer bewezen, doormiddel van een nummer dat ik had geschreven. Ik speelde het op mijn gitaar en ondanks dat het me enigszins trooste voelt het zo leeg zonder haar.
'Waar wilt u worden afgezet?' Ik schrik op uit mijn gedachten en realiseer me dat ik eigenlijk geen flauw idee heb waar ik naartoe moet gaan. Oma zei in haar brief dat ik naar 'De Elementen Academie' moest gaan. Wanneer ik in het schaduwbos was gearriveerd moest ik gewoon mijn gevoel volgen en dan kwam ik er wel. Waziger dan dat kan zowat niet, waar ben ik aan begonnen? Mijn gevoel volgen, mijn gevoel zegt dat ik gewoon thuis moet blijven waar ik weet waar ik ben en nog belangrijker waar ik weet waar ik naartoe moet. De taxichauffeur draait zich om, 'hoort u me?' 'Ja, euh, zet me maar in het midden af.' 'Het midden van het bos?' Ik knik. 'Kind weet je dat zeker? Ik heb nare verhalen gehoord over het schaduwbos, straks wordt het nog donker.' 'Ja, mijn tante woont er.' Een leugentje om eigen best wil, ik kan anders altijd nog een taxi terugnemen. Ik was wat aan de late kant, ik wilde op tijd vertrekken, maar ik had moeite met afscheid nemen.
De Elementen Academie, ik had het nog gegoogled, maar ik kon niks vinden. Waarom zou oma me naar een afgelegen bos sturen. Ze was niet dement, ze wist altijd precies wat ze deed, ze was een erg slimme vrouw. Maar waarom zou ze me hiernaar toe sturen? Ze zou nooit willen dat ik in gevaar kwam, daar heb ik nog wel ruzies over gehad. Ik moest altijd laten weten waar ik was en tot hoe laat ik er zou zijn. Toentertijd natuurlijk irritant, maar nu zou ik er alles voor over hebben. Oma was erg beschermend, het was een echte lieverd. Bij die gedachte moest ik even slikken, het was een schat, het was nog niet haar tijd geweest.
'We zijn er!' De taxichauffeur stapt uit en loopt naar de achterbak. Ik pak snel mijn tas en loop achter hem aan. Uit de achterbank haalt hij mijn grote paarse koffer en mijn gitaar. Hij zet de koffer op de grond en geeft mij de gitaar aan. Ik zou gaan verblijven op de zogenaamde Elementen Academie, hier zou ik mijn lessen volgen totdat ik mijn schooldiploma zou behalen. Het was een hele grote stap, mijn hele leven is binnen vier maanden drastisch verandert. 'Moet je nog ver lopen naar je tante?' Vraagt de taxichauffeur. 'Nee, een klein stukje rechtdoor en dan ben ik er al.' 'Ik dacht dat niemand in het schaduwbos leefde,' zijn nieuwsgierigheid neemt het over ,'vanwege de verhalen,' voegt hij er nog aan toe. 'Ja mijn tante wel, ze is erg op zichzelf, hoeveel wordt het?' 'Vijftig euro, alstublieft!' Ik pak het verfrommelde vijftig briefje uit mijn zak en geef het aan hem. 'Dankuwel, nog een fijne dag, succes bij je tante!' Hij loopt onhandig terug naar zijn auto. 'Tot ziens!' Ik doe mijn rugzak en gitaar op mijn rug en pak mijn koffer. Ik zie een pad rechts en begin te lopen. Ik hoop niet dat het ver is, dit zal nog wel even duren met mijn bagage.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten